Mięsień dwugłowy uda wchodzi w skład mięśni kończyny dolnej. Znajdziemy go z tyłu uda i przechodzi przez dwa stawy: biodrowy i kolanowy. Mięsień składa się z głowy krótkiej i głowy długiej. Głowa krótka rozpoczyna się na wardze bocznej kresy chropowatej, a głowa długa przyczepia się do tylnej powierzchni guza kulszowego. Obie głowy mięśnia dwugłowego uda kończą się wspólnym ścięgnem przylegającym do bocznej powierzchni głowy kości strzałkowej. 

Mięsień dwugłowy uda ze względu na swoją złożoną i skomplikowaną budowę pełni szereg ważnych funkcji do, których zalicza się:

Głowa długa – zginanie kolana, prostowanie biodra, przywodzenie uda, obracanie uda, skręcanie uda na zewnątrz, pochylenie miednicy ku tyłowi,

Głowa krótka – zginanie kolana, unoszenie miednicy, skręcanie uda na zewnątrz.

Jako silny prostownik wchodzi w skład mięśni posturalnych, które są w zasadzie cały czas w napięciu  i często ulegają skróceniu. 

Do urazu mięśnia dwugłowego uda najczęściej dochodzi na skutek: 

Przeciążenia spowodowanego np. przetrenowaniem czyli niedostosowaniem odpowiednich obciążeń do możliwości wydolnościowych organizmu,

Nieprawidłowego lub zbyt małego rozgrzania mięśnia przed aktywnością ruchową,

Niewłaściwego rozciągnięcia i uelastycznienia mięśnia przed rozpoczęciem aktywności fizycznej,

Silnego, niekontrolowanego rozciągnięcia mięśnia spowodowanego siłami zewnętrznymi,

Szybkiej zmiany kierunku ruchu, szybkiego zatrzymania lub startu, gwałtownego wyskoku,

Uderzenia w napięty miesień.

Do podstawowych urazów mięśnia dwugłowego uda zalicza się:

Stłuczenie,

Naciągnięcie,

Naderwanie,

Zerwanie.

Przy naciągnięciu i stłuczeniu uszkodzeniu podlega mniej niż 5 % włókien mięśniowych. Ból, który towarzyszy naciągnięciu bywa nagły i kłujący. Natomiast przy stłuczeniu miejscowy i rozlany.  Może wystąpić obrzęk i siniak oraz tkliwość tkanki w miejscu urazu. Często powstaje ograniczenie zakresu ruchomości w kończynie, w różnym stopniu utrudniające jej funkcjonowanie. 

Naderwanie mięśnia dwugłowego uda zdarza się równie często jak jego naciągnięcie. Granica rozróżniająca dwa powyższe urazy jest dość płynna. O naderwaniu mówimy wówczas gdy zostanie uszkodzone ponad 5% włókien mięśniowych. Do naderwania dochodzi przede wszystkim w momencie  kiedy to zbyt duża siła działa na mięsień np. podnoszenie dużego ciężaru. Uraz często umiejscawia się w punkcie gdzie brzusiec mięśnia przechodzi w ścięgno. Oprócz uszkodzenia włókien mięśniowych dochodzi również do naderwania otaczających naczyń krwionośnych, a niekiedy również drobnych nerwów. Naderwany mięsień dwugłowy uda nie jest w stanie spełniać swojej podstawowej funkcji, dlatego określone czynności ruchowe będą zaburzone np. występuje ograniczenie ruchu w stawie.

Częstym badaniem różnicującym naciągnięcie i naderwanie jest badanie USG lub w przypadkach cięższych MRI lub nawet RTG w celu sprawdzenia czy podczas urazu mięśniowego nie doszło do złamania kości. 

Zerwanie to jeden z najcięższych urazów mięśnia dwugłowego uda. Podczas tego urazu dochodzi do całkowitego przerwania ciągłości mięśnia oraz naczyń i nerwów. Po całkowitym zerwaniu mięśnia dochodzi do braku kontroli ruchów czyli określony mięsień nie jest wydolny do wykonywania odpowiedniej pracy. Podczas tego urazu powstaje dość duży wylew oraz silny ból. W przypadku zerwania mięśnia może dojść do poważnego urazu, połączonego niekiedy ze złamaniem kości. W takim urazie często konieczna jest interwencja chirurgiczna. 

Postępowanie w urazach mięśnia dwugłowego uda :

– szybkie zaniechanie aktywności wywołującej ten uraz, 

– ustawienie kończyny w pozycji przeciwobrzękowej,

– ochłodzenie ograniczające krwawienie i powstawanie stanu zapalnego. 

– kompresja unieruchomienie miejsca urazu- działanie p. obrzękowe stabilizujące naderwane włókna mięśniowe.

– odciążenie kończyny i ograniczenie używania mięśnia w miejscu urazu.

 Fizjoterapia jest głównie ukierunkowana na poprawę ukrwienia, rozluźnienie i uelastycznienie blizny powstałej na rozerwanych włóknach mięśniowych.  W pierwszym etapie rehabilitacji wskazane są zabiegi poprawiające gojenie tkanek tj: pole magnetyczne, ultradźwięki czy laseroterapia. We wczesnym okresie po urazie możliwa jest również krioterapia oraz kinesiology taping. 

Dalszym etapem postępowania pourazowego jest wprowadzenie terapii manualnej, masażu funkcyjnego oraz ćwiczeń wzmacniających mięsień dwugłowy. Kinezy terapiq powinna być prowadzona stopniowo- począwszy od ćwiczeń izometrycznych, poprzez lekkie ćwiczenie oporowe oraz uelastyczniający stretching. W rehabilitacji często wykorzystywane są przyrządy typu roller, rowerek stacjonarny, piłki gimnastyczne czy gumowe taśmy oporowe. 

Sprawdź więcej naszych artykułów: blog.
Obserwuj nas na Facebooku i Instagramie i YouTube!